Rozdział 20

(...)W kuchni siedziała moja siostrzenica, wyglądała na przygnębioną.

-Coś się stało Violu?-nie lubię gdy jest smutna.

-Nie po prostu źle się czuję z tą sytuacją z Thomasem.-widziałam w jej oczach łza.

-Nadal coś co do niego czujesz?

-Nie, po prostu jest dla mnie ważny i chcę z nim przyjaźnić ale Ludmiła obwiązała go sobie wokół palca.-łza pociekła jej po policzku.

-Violu porozmawiaj z nim, wyjaśnijcie sobie wszystko. Będzie dobrze.-otarłam jej policzek z łez i przytuliłam.

-A wy jeszcze nie śpicie?-zapytał wchodzący do pomieszczenia pan domu.

-Ja właśnie idę. Dziękuję Angie. Dobranoc.-powiedziała i poszła do swojego pokoju spać.

-Co jej powiedziałaś?-zapytał po usłyszeniu trzasku zamykanych drzwi.

-Potrzebowała porady.-odpowiedziałam prawdziwie lejąc sobie wodę do szklanki.

-Czemu nie śpisz?zapytał.

-Bo leję sobie szklankę do wody.-powiedziałam, a on zaśmiał się.

-Tak mądra Angie leje sobie szklankę do wody.

-Przejęzyczyłam się.

-Wiesz nie zauważyłem.-powiedział z ironią.-A dlaczego nie śpisz?

-Bo nie mogę.-powiedziałam i pocałowałam jego polik.-Dziękuję za ciuciu.-powiedziałam jak dziecko.

-Dla ciebie wszystko.-uśmiechnął się.

-Czemu ty musisz być taki?-zapytałam wskazując na niego.

-Jaki?-zaśmiał się.

-Taki...taki idealny.-po wypowiedzeniu mojego ostatniego wyrazu oczy mu się zalśniły. Podszedł do mnie i kolejny raz tej nocy złożyła na moich ustach delikatny pocałunek, może trwał on tylko chwilę ale czułam uczucie, którym mnie darzy. Spojrzałam się w jego oczy. Uśmiechał się cudownie, ale właśnie zawsze musi być jakieś ale.

-German ja tak nie mogę.

-Czemu?-zapytał, a ja nie wiedziałam co powiedzieć.

-German powtarzałam ci to kilkakrotnie.-gdy mu odmawiałam i zaprzeczałam to raniłam sama siebie.

-Angie ja cię nie rozumiem. Jak się całujemy to czuję, że mogę zrobić wszystko, gdy widzę twoje szmaragdowe oczy to umiem z nich wyczytać twoje uczucia i wiem, że nie jestem ci obojętny. Widzę w twoich oczach cierpienie i nie mogę tego zrozumieć.-przystopował na chwilę i spojżał w moje oczy jeszcze głębiej po czym dodał.-Kocham Cię.

-Mnie nie da się zrozumieć i nigdy nie dało. To co mówisz nie...

-Proszę cię zaraz powiesz, że to co mówię to nieprawda.

-Proszę daj mi dokończyć.-powiedziałam spokojnie.

-Dobrze dokańczaj.

-Dziękuję, a więc. To co mówisz to nie jest kłamstwo. To wszystko to prawda, nie jesteś mi obojętny i nieważne co powiem, ile razy zaprzeczę moje serce zdania nie zmieni, zawsze będzie cię kochało, a rozsądek zawsze będzie mówił nie. Ja nie przestanę zaprzeczać, bo wiem, że tak być nie może. Dobranoc.-powiedziałam wymijając go i wychodząc z pomieszczenia. Powędrowałam do pokoju i momentalnie zasnęłam.

OCZAMI GERMANA

To co powiedziała Angie zdziwiło ale również ucieszyło, bo wiem, że odwzajemnia moje uczucia. Zasnąłem w bardzo szybkim tempie. Śniła mi się ona. Miała białą suknię jak do ślubu, a ja stałem przed nią w garniturze, garniturze ślubnym. Nagle usłyszałem pytanie.

-Czy ty Germanie Castillo bierzesz za żonę tą tu obecną Angeles Saramego?

-Tak.

-Więc ogłaszam was mężem i żoną, możecie się pocałować.-Nasze usta się zbliżały i już miały się złączyć ale ze snu "uwolnił/a" mnie...

*********************************

Kto lub co przerwało tą cudowną chwilę?

 Następny rozdział może was zdziwić.